Μια συνάντηση με τον Monachus monachus
Αφήσαμε τη βάρκα πίσω και πλησιάσαμε, κολυμπώντας σαν λύκοι για να μην κάνουμε θόρυβο. Κολυμπήσαμε κατά μήκος των ψηλών βράχων που χτυπιόντουσαν από τα κύματα μέχρι που φτάσαμε σε μια σχισμή. Πρόκειται για μια μικρή σπηλιά, στενή και σκοτεινή, μήκους περίπου είκοσι μέτρων, αποκομμένη από το φως του Αιγαίου. Προχωρήσαμε μπροστά, κολλημένοι κοντά στα τοιχώματα, σε μονή γραμμή, για να γίνουμε όσο το δυνατόν πιο δυσδιάκριτοι. Ώσπου, στην άλλη άκρη, βλέπουμε δύο μικρά μάτια να λάμπουν στο σκοτάδι. Εκεί είναι, πάνω στα βότσαλα. Ένα θηλυκό, συνοδευόμενο από τα μικρά που είχε μόλις γεννήσει λίγες μέρες νωρίτερα. Κρατάμε την αναπνοή μας και κρατάμε τις αποστάσεις μας. Προτεραιότητα είναι να μην τα τρομάξουμε. Η συνάντηση είναι κρυφή, διαρκεί λιγότερο από ένα λεπτό. Έπρεπε ήδη να αποσυρθούμε.
Έχω ξαναδεί φώκιες. Αλλά αυτές είναι ξεχωριστές. Η μεσογειακή φώκια(Monachus monachus) είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση που έφτασε κοντά στην εξαφάνιση. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έχει κάνει μια επιστροφή. Αν και εξακολουθεί να είναι σπάνια, αριθμώντας μόλις 500 άτομα, οι πληθυσμοί της αυξάνονται και πάλι. Αυτό οφείλεται ιδίως στο έργο που επιτελεί η Mom (η φιλοζωική οργάνωση που μας ξενάγησε εδώ) και στα μέτρα διατήρησης που έχουν τεθεί σε εφαρμογή στη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή της Αλοννήσου, η οποία αποτελεί ένα από τα καταφύγιά της.
Η μικρή μας ομάδα – φωτογράφος, εικονολήπτρια, συγγραφέας – ανεβαίνει ξανά στο σκάφος των φρουρών της ΜΡΑ. Στάζουμε από χαρά. Ήταν μια σπάνια στιγμή. Υπάρχουν τόσα πολλά άσχημα νέα για το περιβάλλον, που πρέπει να τα απολαμβάνουμε όταν βλέπουμε, επί τόπου, ότι είναι δυνατόν να αντιστραφούν οι τάσεις, ώστε η φύση να διεκδικήσει τα δικαιώματά της.
Julien Blanc-Gras
