Το χρονικό ενός ναυτικού εξορκισμού
Η τελευταία ημέρα της αποστολής, χαλαρή ατμόσφαιρα, βαλίτσες συσκευασμένες, στολές που στεγνώνουν στον ήλιο και κουρασμένα αλλά χαρούμενα χαμόγελα.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή επέλεξαν να φτάσουν οι δημοσιογράφοι του France 3, περίεργοι και ενθουσιώδεις. Θέλουν να μάθουν τα πάντα για το πρόγραμμα EXOFISH-MED, τα εξωτικά ψάρια, τη συμμετοχική επιστήμη… και είμαι ευτυχής που συμμετέχω σε αυτή την υπέροχη περιπέτεια, οπότε λέω στον εαυτό μου: τέλεια, μια τελευταία συνέντευξη για να κλείσει η αποστολή με επιτυχία!
Όλα πήγαν τέλεια. Εξηγώ το πρωτόκολλο, τις καταδύσεις, τη βιοποικιλότητα, το διακύβευμα… και προσθέτω ότι ορισμένα εξωτικά είδη μπορούν να διαταράξουν βαθιά τα μεσογειακά οικοσυστήματα. Ο δημοσιογράφος τότε μου ζητάει παραδείγματα, και εκεί αρχίζει το δράμα… Αρχίζω να του λέω για τον απόλυτο πρωταθλητή της οικολογικής καταστροφής στην ανατολική Μεσόγειο: το κουνελόψαρο. Χωρίς να το καταλάβω, μου είχε πέσει η απαγορευμένη λέξη. Ναι. Τη λέξη “κουνέλι”. Αθόρυβα. Φυσικά. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Αναπόφευκτα, επειδή έχει κάνει τόση ζημιά στα οικοσυστήματα, επιμένω να λέω ξανά και ξανά “κουνελόψαρο”. Τρεις φορές, τέσσερις φορές, ίσως περισσότερες…. χωρίς να συνειδητοποιώ ότι, για τους παρόντες ναυτικούς, κάθε επανάληψη ακουγόταν σαν νεκρική καμπάνα που αναγγέλλει την κατάρα.
Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: “Γιατί ο Ξαβιέ, ο αρχηγός της αποστολής μας, κουνάει τα χέρια του σαν σημαία σε κίνδυνο πίσω από την κάμερα;”. Διστάζω ανάμεσα στο “μου κάνει ένα μεγάλο σημάδι ενθάρρυνσης” και στο “προσπαθεί να διώξει μια μύγα που τον ενοχλεί”… Έτσι συνεχίζω ατάραχος τον επιστημονικό μου λόγο.
Στο τέλος της συνέντευξης… και τότε ο Ξαβιέ κυριολεκτικά πετάγεται από το κουτί σαν τον Ζέβουλλον. Αρπάζει την αλατιέρα από την άκρη του τραπεζιού και, πριν το καταλάβω, χύνει το περιεχόμενό της πάνω στο κεφάλι μου, με ύφος σοβαρό σαν δρυίδης που ξορκίζει μια κατάρα.
Σιωπή έκπληξης. Μερικοί κόκκοι αλατιού γλιστρούν στο μέτωπό μου. Μετά ένα γενικό ξέσπασμα γέλιου. Κυρίως εγώ. Επειδή ο Ξαβιέ, συνήθως τόσο ήρεμος, είχε προφανώς αποφασίσει να σώσει το σκάφος… με πολλά καρυκεύματα.
Από τότε, όταν συναντώ μια αλατιέρα, δεν σκέφτομαι πλέον τη σούπα, αλλά τον εξορκισμό μου με fleur de sel, μια ανάμνηση που με κάνει να χαμογελάω κάθε φορά και αμέσως με κάνει να θέλω να ξαναμπώ στο παιχνίδι.
Virginie Raybaud
